Od Dantego

Pochyliłem się nad jednym ze zwojów papieru, całego zapisanego ludzkim pismem. Cóż, nie byłem ekspertem od ludzkich rzeczy, ale swoje wiem. Między innymi potrafiłem to odczytać, chociaż strasznie bolała mnie po tym głowa. Ehh.. czego się nie robi dla dobra sztuki. Potarłem zmęczone oko łapą. Która już była godzina..? Jakaś pierwsza w nocy. Normalne lisy już śpią, a przynajmniej wracają z hucznych imprez. Ale niee, ja musiałem ślęczeć nad ukradzionymi, ludzkimi pismami. O Sun, mam nadzieję, że ukradłem coś wartościowego. Jeśli nie, to nie ręczę za siebie. Skupiłem się, znów wbijając wzrok w niebieski atrament. Powoli, bardzo powoli zacząłem odczytywać pierwsze litery pierwszego akapitu.
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary
Haha, aż się uśmiechnąłem. No jakby autor wiersza zgadł. Po prostu idealnie w miejsce i czas. Ale chwila, właściwie kim jest autor? Przeniosłem wzrok na miejsce, gdzie powinien być podpis. Był zatarty i ledwo co widoczny, ale był. Sun, co to za litera.. ah, to chyba "e". Edgar Allan Poe. Już cię lubię, gościu. Ciekawe, czy jeszcze żyjesz.
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore
Tak, już cię lubię. Idealnie w punkt. Ciekawe, czy wiedział, że kiedyś jakiś lis imieniem Dante ukradnie jego wiersz ze straganu i będzie starał się go odczytać.. jeśli tak, był jakimś jasnowidzem. Nawet, jeśli nie wiedział tego, to był to naprawdę ciekawy zbieg okoliczności. Baardzo ciekawy. Ciekawy jestem, co jeszcze przewidzi w tym wierszu. Mam nadzieję, że to jakiś przyjemny, lekki wiersz, a nie druga Apokalipsa świętego Jana. To by się działo.
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping
Po odczytaniu tego wersu, aż nadstawiłem uszu, spodziewając się pukania do.. właśnie. Czy do nory da się zapukać? Chyba nie, więc po prostu będę dalej czytał..
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. 
“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door
 Only this and nothing more.”
Pukanie.

Ktoś?