Od Lizzie CD Reamona

   Sen przyszedł niespodziewanie szybko. Tak, niespodziewanie było zdecydowanie najlepszym określeniem na to. Kiedy tylko poczułam kojące ciepło Reamona, moje oczy same się zamknęły, a ja odpłynęłam do świata snów.

     Obudziły mnie odgłosy porannej krzątaniny w norze. Uśmiechnęłam się do siebie, nadal nie otwierając oczu. Tak, normalny poranek w moim rodzinnym domu.. czułam się, jakbym była tutaj codziennie, od zawsze. Przez chwilę nawet cały ten czas spędzony z Reamonem wydawał mi się po prostu wyjątkowo pokręconym snem, ale czułam jego oddech na swoim ciele. To, że to wszystko wydarzyło się naprawdę jest po prostu nierealne i dziwne. Czarnorudy lis jeszcze spał, więc go nie budziłam. Był w o wiele gorszym stanie ode mnie, więc nic dziwnego, że potrzebował więcej odpoczynku. Wstałam, czując ból w obolałych mięśniach, utrzymujący się już od dłuższego czasu. Nie był jednak tak mocny jak wczoraj, więc po prostu chodziłam trochę sztywniej niż zwykle. Podeszłam do legowisk moich braci i trąciłam ich obu nosem, na co Maroon zakrył pysk swoimi małymi łapkami, a Horizon tylko parsknął przez sen i przewrócił się na drugi bok. Urocze małe diabły. Rodzice siedzieli w drugiej izbie, na mnie też nie musieli długo czekać. Oblicze matki rozpromieniło się na mój widok, ale zaraz potem przeniosła wzrok gdzieś za mnie, a na jej pysku zaczęło malować się coś dziwnego. Odwróciłam się zaraz w tamtą stronę, patrząc na Reamona, który właśnie wszedł do pomieszczenia.
  — No, skoro jesteśmy już wszyscy.. — zaczęła Chalize, nadal mierząc samca wzrokiem, jakby chciała przejrzeć go na wylot. — Może łaskawie opowiecie, co się z wami działo przez ten długi czas.
       Już otworzyłam pysk, żeby się odezwać, ale Reamon uciszył mnie krótkim gestem. Rzuciłam mu spojrzenie, być może nieco zbyt spanikowane. Przecież, jak on zacznie mówić, będzie źle.. Bardzo, bardzo źle..

Rey?